Opowieść o zagładzie

Nie lubię deszczu. Ale nie dlatego, że wszystko naokoło jest mokre, że z góry lecą na człowieka hetrolitry wody... To może być nawet przyjemne, a szczególnie perspektywa suchych ręczników, nowego ubranka i ogólnej radości suszenia się, robienia gorącej herbaty i całego takiego zamieszania; a potem patrzenia długo na wielką kąpiel świata przez smugi wody spływające po szybie. Najgorsza w deszczu jest jego skłonność do przyzywania na powierzchnię tych niemych, obłych stworzeń, które z dziwnym zapamiętaniem wpełzają ku własnej zgubie na chodniki i jezdnie, by chwilę potem zginąć brutalnie stratowane przez nieuważnego przechodnia. A nawet uważny i ostrożny przechodzień nie uratuje wszystkich. Czasem jest ich bowiem tak dużo, że nie zostawiają wolnego miejsca dla istot o wiele od siebie potężniejszych. W przekonaniu, że świat do nich należy skazują się na zagładę. Człowiekowi, który je kocha każą cierpieć świadomość, że z każdym krokiem dokonuje masakry, zaś temu, kto ich nienawidzi dają wspaniałą okazję do znęcania się nad ich biednymi, nagimi, różowymi ciałkami. Posiadanie instynktu jest największym dramatem dżdżownic.

Niedziennik

Hmm... Dobrze, że nie nazwałam tego "dziennik", musiałabym kłamać, a kiepsko mi to wychodzi :-)
Jak wszystko dzisiaj... Od 5 godzin próbuję bezskutecznie ściągnąć 500Kb z internetu... czy to naprawdę tak dużo? Poza tym w zasadzie wszystko byłoby OK, gdyby ktokolwiek się mną przejął... Cóż warci są przyjaciele, którzy mają cię w ... ech... nieważne... Tak naprawdę to po prostu mam doła... Jutro rano będzie lepiej, słonecznie, cieplutko, wiosennie. O ile nie będzie padać... Kłapouchy ma dziś wiele mądrości życiowej w sobie...